en son ben ortaokuldayken bana bisiklet alınmaması ama evde abimin bisikletinin olması hayli canımı sıkıyordu.ve bir gün bir fırsat doğmuştu evde kimse yoktu.ben bisikleti yerinden çıkardım.bisiklet benden büyük!..ama havamdan geçilmiyor arkadaşlarıma bakın nasılda sürüyorum cakası hakim üstümde..derken arkadan bir okul servisi korna çalmakta ve ben panik!....korku ve panikle bir apartmanın bahçe duvarına çarpıyorum.ağlıyorum ama canım acıdığından degil hatta neremin acıdığının farkında bile değilim..''annem beni öldürecek'' komşuya giriyorum en sevdiğime tabi.bir gariplik var konuşamıyorum kelimeler çıkmıyor benden..mürvet abla feryadı basıyor oğluna sesleniyor.''ilkerrr koş arabayı çalıştır kopmuşş kopmuş'' duvara çarpınca dilimi ısırmışım ve neredeysekopmak üzere..dikiş atılıyor ve 1ay muhallebi ve sulu gıda ile besleniyorum..
Fethiye'deyim burada olmayı seviyorum.burası benim çocukluğuma sığındığım bir liman hayata ve üzüntülere mola vermek ,derin nefes almak..herşey eğlenceye dönüşüyor burada... ali. abimin gelmesiylede daha bir renklendik.yımırtayla yaptıkları mücadelede sadece kesilemeyen 2 tırnak kaldı:)) ve herne kadar ali abim hakan abinin deyimiyle şeker fabrikası kursada:))
hastaneleri sevmem ben uzun yıllar anneme refakat ettiğim, tüm çirkeflikleri gördüğüm hastane odaları beni hep rahatsız eder.acılarımı tazeler:(( ama gülen'le hastanede olmak bile okadar eğlenceliydi ki!..
oturduğumuz yerde kelime oyunu oynuyoruz,hakan abi ve gülen'in sohbetleri derin nefes alıp eller yukarı yukarı giderken arkaya bakınca babasını görmesi ve koluna girmesi:) sonra ben zeka eve giderim deyip sokaklarda turlayıp tekrar hastaneye dönmem.hakan abinin gelip beni alması..vallahi hakan abi hakikatten eşi emsali olmayan bir insan..bu devirde böylesi ciddeen yok.çok ince ,çok düşünceli,
yımırtada yanımda artık alıştı mutfakta ve salonda..bir tatlı huzur almaya geldim şarkısını kendime armağan edip..şimdilik gidiyorummm...
